Buddy

Na de lange en vermoeiende vliegreis kwamen wij eindelijk aan op het vliegveld van Beijing. We gingen we door de pasportcontrole maar we moesten onze bagage nog even ophalen. We volgde de borden en kwamen uit bij een klein trammetje. Er zag geen bestuurder in en het trammetje reed heel langzaam. Toen we onze spullen hadden moest de bagage nog een keer door een scan en toen konden we naar de grote hal. Daar stond het hoofd van het internationaal departement klaar om ons te ontvangen met een grote glimlach . We moesten nog even wachten op de bus maar dat leek wel een uur te duren. Iedereen was super moe maar toch hadden we er allmaal heel veel zin in. De busreis duurde iets langer dan een uurtje en iedereen keek zijn ogen uit. Opeens zij iemand dat hij zijn buddy zag, we waren er. Wat spannend. Iedereen ging opzoek naar zijn buddy. en als je je buddy gevonden had nam je buddy je bagage over en nam je stevig bij de arm opweg naar hun school. Eerst gingen we met ze allen wat eten en daarna naar boven om de ouders te ontmoeten. De buddy's hadden een stukje tekst in het engels voorbereid om hun ouders aan je voor te stellen want de ouders van de buddy's konden niet echt engels. Aan het eind gaf je je gast gezin een dikke knuffel, nam je snel afscheid en ging je met het gezin mee naar huis. Je bagage werd ingeladen en je ging opweg naar je huisje.
Het portiek zag er vervallen uit en overal zat graffiti op de muur. Maar eenmaal aangekomen bij de 8ste verdieping gingen we het huisje binnen en het zag er super gezellig uit en er stond heel veel eten klaar. Wat een warm ontvangst.